Veel plezier in New York / Have Fun in New York .

Van Canada

Het plan was om naar Boston te gaan, daarna naar Toronto. Maar zoals dat vaker gaat met plannen: die veranderen. De weg naar Bangor werd gedaan per lift; de duim ging weer omhoog in Fredericton. De stad binnen komen is natuurlijk vrij makkelijk, echter een stad weer verlaten is een ander verhaal. Het was een feestdag, dus iedereen ging vroeg weg behavle wij natuurlijk. Vanwege de bezette wasruimte in het hostel konden we pas rond 12.00 uur vertrekken.
We werden in 2 hops naar de snelweg gebracht. Nog met een telefoon nummer wat we konden bellen als het echt niet zou lukken. Na ongeveer 2 uur op de sneleg gewacht te hebben, reed een auto achteruit de vluchtstrook terug. Ik keek even naar binnen en daar was een man, met grijs haar wat alle kanten op stond en een hoofd waar ik een beetje, laat ik zeggen, oplettend van werd. Hij had zijn auto bezaaid met sigarettenas en verder was het vrij leeg. Hij wilde ons wel naar Woodstock brengen. Rinske wilde nog vragen of Bjarni naast hem wilde gaan zitten, maar hop Bjarni zat al achterin.
Ik (B) mocht de tassen wel achterin gooien want daar was wel ruimte. Nou mooi niet dacht ik: een tas achterin en de rest naast me. Want ik wil niet dat hij weg rijd zonder ons, maar met tassen achterin.
Tijdens het gesprek echter bleek het een gekke rare maar heel aardige hippieHij had al 15 jaar geen lifters meer gezien; de tijden zijn veranderd. Niemand lift meer vertelde onze chauffeur. Men is bang. Of om een Axe-murderer op te pikken, of om een axe-murderer als chauffeur te hebben. Hij bleek (zoals velen die ons meegomen hebben) zelf ook veel gelift te hebben.
Hij gaf ons ook de tip dat je niet mocht liften op de Interstate (snelweg). Halverwege iedere oprit staat een bord dat je er niet mocht lopen. Als je in de buurt van zo'n bord toch ging proberen een lift te krijgen, was dat een grapje van zo'n (toen nog) 70$. Maar je kon wel bij de weg die daar naar toe leidde gaan staan.
Na een uurtje kwamen we aan bij de Border. Tatataaaaa. Een grenspost (Woodstock) die alleen voor auto's bedoeld was. In een korte tijd was mijn beeld van hem van enge harige gek veranderd in erg vriendelijke dude die ons graag nog verder geholpen had. Hij moest namelijk zelf niet bij de grens zijn, maar vond het geen probleem ons daar af te zetten. Scheelt toch weer 3 uur lopen.
Met een gezonde nerveusiteit liepen we richting de grens. Een soort tolpoortjes gewapend met Border Patrol agenten (BP-ers) doemden op voor onze horizon. We moesten even wachten op een Camper en een BabyBoomer op Harley. We werden gewenkt, en liepen richting de BP-er. Hij verwees ons door naar binnen daar we geen licence plate bij ons droegen. Daar was de situatie toch licht gespannen. Er werd er gevraagd hoe we reisden. Te voet en met de bus antwoorde Rinske. Dit was afgesproken, want liften is niet helemaal legaal. Niet in Canada, en dus al helemaal niet in de V.S.
De BP-er vroeg ons waar we vandaan kwamen. Montreal was ons antwoord. Daar waren we binnen gekomen. Nou da's toch een hele wandeling was de reactie. Ik voelde de situatie een verkeerde kant op gaan, dus zei dat we aan het hitchhiken waren. Rinske keek instemmend mijn kant op en ik dacht, 'ja liegen kan ik toch niet' en hij snapt ook wel dat we terroristen zijn. Of ik bedoel Geen terroristen zijn. De BP-er ging even naar achteren, we mochten wel even gaan zitten.
Hmm da's altijd het moment van de waarheid. Als je mag gaan zitten en de officier gaat 'even naar achteren'. Het avontuurlijke van liften is het verassende, maar verassingen met de Border Patrol leek mij geen leuke verassing. Rinske was echter heel ontspannen en zag geen reden tot zorg.
Na enige tijd mochten we het formulier invullen waarop we toegaven geen Axe-murderers te zijn. We mochten vriendelijk onze biometrische gegevens achterlaten, zowel links als rechts, op de foto en 21 dollar betalen. Ook hier hoopte ik weer op de standaard procedure. Want de creditcard was immers niet mij B, maar van mijn vader P. En ja een gestolen credit card (of zo zou dat dan lijken in mijn hoofd) is toch wel weer een reden om heel vervelend te worden.
Gelukkig had deze BP-er een weddenshap verloren en had hij een dubbele dienst voor z'n kiezen gekregen. We werden vriendelijk verzocht om de route 2 te nemen daar de interstate dus verbode gebied voor ons was. Een mooie route door the middle of nowhere naar Bangor.
Na een paar honderd meter lopen kwam een andere BP-er ons nogmaals de goede kant wijzen en gingen we de route 2 op. De eerste stappen in de V.S. waren gezet. We werden vrij snel opgepikt door een Canadees die in de V.S. was gaan wonen. Hij maakte voor z'n beroep wapens bij Smith and Weston (Wesson?). Hij gaf ons een rondleiding door het guitige Houlton en zette ons af vlakbij de Interstate :). Daar konden we lekker een hapje en een drankje doen in een typisch amerikaanse Diner. Was ook wel nodig, want het was inmiddels 5u en we hebben daar 2 uur staan wachten.
De volgende auto die ons op pikte vlak bij de I95 was een moeder met zoon. We hadden 2 uur gewacht en vonden het dus geen probleem dat ze 'maar' 40 mijl verder ging. De zoon was bezig met de politieacademie! Zoonlief zat erg onder moederlief gebogen. Moeders zei dat zoonlief eindelijk het huis uit zou gaan als hij agent was geworden. Ze bood ons direct een watertje aan en vroeg of we al gegeten hadden.
Na een gesprekje over de problemen van de V.S. rondom liften (je kunt iemand die jou meeneemt aanklagen als die een ongeluk krijgt?!) waren we een dorpje verder. Hier zagen we dat Main geen Canada was wat we tot dusver gezien hadden. De auto's leken allemaal de verkeerde kant op te gaan (Niet de I 95 op in ieder geval). En het werd al langzaam aan (7.30 P.M.) donker. Voor ons was het 8.30 en we waren moe. We zouden doorgaan totdat we geen zin meer hadden en dat moment was aangebroken. Plotseling stopte er een Hyunday 4x4 SUV. Geen van ons had volgens mij een duim opgestoken want we zaten op de grond aan de weg. Een wat ruimere vrouw die een goede baan leek te hebben (te zien aan haar nette overhemd met broche en pantalon) vroeg ons waar we naar toe gingen. Bangor was het antwoord. 'Then I'll bring you to Bangor. I wouldn't want my kids on the streets like this'.
In de auto bleek de vrouw ook een social worker. Ze had een man en 3 kinderen. Na een verhaal over haar kinderen vroeg ze ons over onze gezinnen te vertellen. Na het een en ander uitgelegd te hebben kwam de vraag waar in Bangor we wilden verblijven. De vrouw wilde on aar namelijk best wel afzetten. We vertelden dat we het niet wisten, want we dachten dat er wel een hostel of zoiets dergelijks zou zijn. Er is geen hostel in Bangor, maar als je wilt kan je wel bij mij thuis blijven slapen. We hadden niet veel tijd nodig om te denken want dat klonk ons als een prima idee. De kamer van de jongste dochter moest toch maar eens opgeruimd worden. Ze belde naar manlief om te zeggen dat ze twee lifters mee genomen had en belde vervolgens naar haar dochter (10 jr.) om te zeggen dat ze haar kamer op moest ruimen.
Daar aangekomen ging ze pizza maken. We hadden al gegeten, maar ik als grote jongen kon vast nog wel iets gebruiken. Ze ging meteen de keuken in, om een van de lekkerste zelfgemaakte pizza's ooit te maken. Deeg werd gerezen (in warm water zodat het wat sneller was) en topping varieerde van gehakt verschillende groente tot geitenkaas en mozzarella. Echt grappig om te zien dat als de ouders moe thuis komen van werk 's avonds laat, dan 'family time' begint en er gebeld, gekookt en gepraat wordt tot laat, en half 7 staat iedereen weer op.
We werden om 11 uur op de bus gezet in Bangor, want dat is toch om de hoek bij haar werk. Maar niet voordat we even een glimp van Wallmart hadden opgevangen. Want hoewel deze familie die keten ernstig boycotte en verachtte, was het toch een plek waar je heen kon om rare mensen te zien.
De bus van bangor naar Boston was 44 dollar pp en vervolgens daar aan gekomen konden we -na een telefoontje naar Rinskes familie bij Trenton in de buurt- via Fung Wa Chinese buslines naar New york voor 15 dollar. De bus had niet zoveel extra's als de eerste bus, maar hij reed en we waren 4 uur later in New York.
Totaal verbijsterd door alle hoge gebouwen werden we gedropt middenin Chinatown. Het was dus niet bij een bus terminal, maar gewoon aan de kant van de weg. De skyscrapers waren immens, en we wisten dat we in New York waren. Bij het pinnen kwamen we nog twee aardige New Yorkers tegen en die ons de weg naar de metro wezen. Het metro systeem bleek behoorlijk complex, maar door bij elke bocht te vragen of we wel de goede kant op gingen, kwamen we bij Penn Station vanwaar we naar Trenton konden
Weer anderhalf uur later werden we daar opgehaald door de oudoom van Rinske. Een huis direct te herkennen aan de suburbia sfeer die er hing. Het leuke aan de V.S. is dus dat alles net zo is als in de film. Ook het huis was prachtig groot, met een BBQ op de veranda, en het leek van buiten bijna net zo op alle andere huizen. Daar zijn ook regels voor, in Canada kon je gewoon de kleur doen die je wilde, maar hier moest alles keurig netjes. Wilde je tulpen in de tuin, dan mocht je daarvoor een formulier in vullen voor de tuin commissie. Het was op niet loopbare afstand van het centrum, want overdag is het daar gewoon snikheet.
De volgende dag gingen we boodschappen doen en daarna naar New Hope, een plaatsje aan de delaware. Heel gezellig een biertje gedronken aan de rivier, maar ow wat was het warm. Doordat het zo warm was gingen de biertjes ook erg snel richting mijn hoofd. 'S avonds hadden we lekker thuis genoten van de kookkunsten van Oom Michel. De dag erna gingen we vroeg naar New York om de stad te zien. Veel gelopen veel gezien, maar het moment supreme was toch wel Times Square, met alle reclameschermen en immense drukte, het voelt echt als een bijenkorf waar alles om je heen zoemt.
De dag erna zijn we naar Philadelphia gegaan. Een tentoonstelling over Cleopatra was onze eerste stop. Hier kreeg ik flashbacks van de film The Life Aquatic, with steve zizou. Een soort gelijke duik expeditie kwam in de museum naar voren. Hierna hebben we nog het planetarium van het museum bezocht dat een film over de Maya's vertoonde. Uiteindelijk hebben we afgesloten met de Liberty Bell. Dit is een klok, die ik eigenlijk gewoon een klok vond, maar voor America is het de heilige graal van vrijheid. Toen de tour voor de rest van de gebouwen begon, kregen we te horen dat die om 3.45 begon. De afspraak was dat we om 16.00 uur de trein zouden pakken, dus toen gingen we maar snel richting trein. Daar aangekomen bleek het pas 15.00 uur te zijn, miscommunicatie, maarja zijn we wel lekker op tijd terug, om nog een beetje van het mooie weer te genieten.
Binnenkort meer!
Our Trip continued from Fredericton. We decided to hitchhike, since the rental car services seemed a bit big. It was about 1100 Canadian dollars to do what we wanted to do. This was mainly due to the drop off rate for an other city. We got a ride to Woodstock from a guy who had peculiar hair. It seemed he was a bit like the people you get warned for by your parents. Like his face had seen some darker times. Of course this was the man giving us a ride, and while we were talking he really seemed a lot nicer than he looked. He was telling us stories about the good old times, when he was young and hitchhiked for himself. Giving us tips on how to hitchhike in the states, since it is rather illegal over there. Especially if you stand next to the road.
He dropped us off right next to the border, if he had his passport with him, he would have taken us over, but this was not the case. So we had to walkt the border. The border crossing at Woodstock however is not one you'd walk across. There are those gates you see at the toll roads. And walking up to this seemed very weird to us, and also to the Border Patrol officer (BPO). We were send inside, since we didn't have a liscence plate. The start felt a bit tense, but in the end it was just a formality. We told we were hitchhiking, and the officer told us that was not allowed on the interstate. It was no problem on the regiona routes though. We got a ride from the border to the next town, which included a nice scenic route and tour through Houlten. It's a nice town, but we didn't feel like staying. Unfortunately it took 2 hours to be picked up, by a nice woman who was driving her son who was in police acadamy!
They were only to take us for 40 miles, but we just go, it doesn't matter to us if it's 4 hours or 14 minutes, if we are a bit closer, we're closer. We were dropped off in what seemed just next to the middle of nowhere. After half an hour we thought nobody would take us to Bangor, because nobody would travel that way at night on the smaller roads. The dangerous Moose are walking, and if you hit one, it usually is the last one you hit.
But talking to each other, we didn't see a car coming in our direction, and whithout signaling the car, it stopped. The woman inside said she wouldn't let her kids next to the road like this, so where are you going. Bangor I said. I'll take you to Bangor she said. In the car we started talking about our travels, and how we surfed people's couches. She said her son used to do this, and she wanted to give back some hospitality. Since we didn't have a place to stay yet in Bangor, she offered her home! It was a bit messy due to her having had 3 weddings to go to and two Bridal showers. and family coming over etc. etc. We didn't mind, and we could always stay in the tent outside. She called her husband, and told het she'd picked up two hitch-hikers. And called her daughter (10 years old) that we were coming and she had to clean up her room.
When we drove into town, she also showed us the university. It was amazing to see everything, since it looked so much like in the movies. We were at her place around half past 9. we started hitchhiking around 12. so it was 9 and a half hours from fredericton to Bangor.
She asked us if we liked pizza, and whe said we liked it all. It was one of the best pizza's ever since it was all home made, the base and everything. She also started doing the dishes, and the rest of the cleaning. It was nice to be in a homely home like hers. Her husband and daughter were already home. When I asked her daughter, if she didn't like having us over, since she had to clean up her room because of us, she said the room needed cleaning any way so it was good that she had to do it for once.
After a delicious meal we went to bed. Went to the bus the next day at 11. We were dropped off there by our host after a tour though Wallmart to see weird people. The bus to Boston was ready to go and via fung wa bus services we arrived at 20.00 o'clock in New York. From there it was an hour to the train station, since we were dropped not in a bus terminal, but in the middle of china town. This was funny of course, but the bags were quite heavy, and I didn't like to look that touristy. We were directed to the trainstation by two locals, who seemed very hip and not dangerous at all.
an hour and a half later (10.30) we arrived in Trenton and 11 o clock (12 hours in all) we were in newtown safe and sound with the Family of Rinske. The next day we rested and the day after that we went to new york.
More will follow, the pictures are already online!